سنگهای قیمتی و نیمه قیمتی به طور کلی به دوصورت استفاده میشوند. یکی به صورت نگین در زیورآلات ودیگری به شکل فرم های فانتزی و موارد متنوع دیگر مورد استفاده قرار می گیرد . در طبیعت سنگهای جواهر به صورت خام(rough) یافت میشوند.
هیچ سنگ جواهری چه قیمتی و چه نیمه قیمتی به صورت خام استفاده نمیشوند. بلکه این سنگها حتما باید برش خورده و تراش داده شوند تا به اندازه و شکل دلخواه درآمده سپس پولیش شوند تا جلا و جلوه مورد نظر را پیدا کنند و برای نصب برروی انواع زیور الات از جمله گوشواره ،گردنبند، آویر و دستبند به طور شایسته آماده گردند.از نظر عملی همیشه الگوی استخراج سنگهای جواهر از معادن سنگهای قیمتی و نیمه قیمتی به شکل یک هرم است.به این معنی که در پایه هرم سنگهایی کوچک و با کیفیت پایین هم خانواده جواهر وجود دارند.در رتبه بالاتر سنگهای با کیفیت تر (رنگ بهتر و ناخالصی کمتر) وجود دارند که برای تراشهای ساده استفاده می شوند و فقط در راس هرم سنگهایی باارزش تراش زاویه ای وجود دارند که از بین این سنگها نیز فقط تعداد محدودی به عنوان جواهرات مرغوب وبا ارزش بسیار بالا استفاده میشوند.
برای تبدیل یک سنگ خام به یک گوهر زیبا سه مرحله حساس و مهم وجود دارد:
۱- برش سنگ راف: نظر به اینکه جواهرات مرغوب نادر هستند از نظر تکنیکی نوع برش ،انتخاب مکان مناسب روی سنگ خام برای برش ،ضخامت برش ،حذف رگه ها و ناخالصی ها و ترک ها و رفع حفره ها و ناخالصی های عمده به وسیله برش بسیار مهم است.زیرا در یک سنگ جواهر خام امکان وجود ترک ها ،شکاف ها ، ناخالصی های بزرگ چسبیده به سنگ خام ، رگه های ناخالصی درون سنگ وحفره های داخلی وجود دارد که با یک انتخاب درست از مکانی درست میتوان تقریبا بیشتر این عوامل ناخواسته را حذف کرد . پس در سنگهای جواهر خام برش اولیه بسیار اهمیت دارد.
۲- تراش سنگ قیمتی: مهارت یک جواهر تراش نکته مهم دیگری است که در صنعت جواهر تراشی اهمیت فوق العاده دارد.در صورت اشتباه و عدم دقت در تراش یک جواهر به سختی این اشتباه قابل اصلاح وجبران است و در مواردی نیز این اشتباه برگشت پذیر نیست.لذا تبحر و مهارت جواهر تراش تاثیر بسزایی در قیمت محصول نهایی خواهد داشت.
اساسا تراش برروی سنگهای قیمتی و نیمه قیمتی به دو نوع تقسیم می گزدد:
۲-۱ تراش ساده: به هر نوع تراشی اطلاق میشود که در آن زاویه تراشی نشده باشد.این تراش شامل انواع تراشهای منحنی ، گرد ( تراش دامله) ، تراش گود ،تراش خط ،تراش خط برجسته ،تراش شکلهای فانتزی و در نهایت تراش منظره وچهره روی سنگهای جواهر ومجسمه سازی وتراش حجم است. در این نوع تراش هنرجو با آموزش وتمرین مداوم مهارتهای لازم جهت انجام تراشهای پیشرفته و زیبای هنری را خواهد آموخت.
۲-۲ تراش زاویهای: به تراشی اطلاق می شود که در آن تراشها به صورت محاسبه شده و با شاخص زاویه تعیین وانجام میشود.تا کنون بیش از ۱۵۰ نوع تراش زاویه ای به صورت الگو در آمده است که در دنیا مورداستفاده قرار می گیرد. در تراش زاویه ای که بیشتر روی جواهرات شفاف وگرانبها انجام میگیرد ابتدا زوایای تراش محاسبه شده و توسط دستگاه مخصوص این کار قطعه جواهر ثابت شده و تراش برروی دیسک افقی صورت می گیرد .بسته به الگوی تراش زوایای تراش میتوانند از چندین تا بیش از ۱۰۰ تراش داشته باشند.کاملا مشهود است که یک تراش زاویه ای زیبا ودرست در قیمت تمام شده جواهر بسیار موثر است.از آنجا که هیچ سنگ جواهری به صورت خام مورد استفاده قرار نمی گیرد و الزاما جهت استفاده در صنعت جواهر سازی می باید تراش وپولیش شود لذا صنعت جواهر تراشی از ارزش افزوده بسیار بالایی برخورددار است یعنی با خرید یک سنگ جواهر خام وتبدیل آن به چندین نگین تراش خورده ارزش چندین ده برابری به جواهرات تراش خورده افزوده میگردد.
۳- پولیش سنگ تراش خورده :
پولیش آخرین مرحله و در واقع حساس ترین مرحله از مراحل سه گانه می باشد که هم به لحاظ زمان بر بودن و هم به لحاظ حساسیت بسیار مهم است ، در این مرحله ما تلاش می کنیم تا با انواع سمباده ها ، پوست های پولیش و در نهایت پودر های مخصوص پولیش سنگ های قیمتی ، جلا و درخشندگی مورد نظر را بروی سنگ های تراش خوره ایجاد نماییم. در مرحله پولیش ابتدا از پوست هایی با زبری زیاد ( حدود ۴۰۰) و در نهایت از پوست هایی با زبری کم (حدود ۳۰۰۰) استفاده می گردد ، در مواردی نیز سعی می شود از پودر پولیش برای جلا و درخشندگی نهاییی استفاده گردد.
سنگ های قیمتی فست شده، کیفیت های ذاتی یک ماده معدنی مانند رنگ (یا فقدان آن)، وضوح، آتش (شعله وری) و درخشندگی را از خود نشان می دهند که در غیر این صورت ممکن است از نظر پنهان بمانند. مهارت گوهرتراش در این بخش بسیار مهم است و انواع گوناگونی از تراش های مختلف ابداع شده اند تا طیف گسترده ای ازسنگ های قیمتی را در بهترین حالتشان نشان دهند. اولین تراش، کابوشن (cabochon) بود – یک گنبد صیقلی ساده. این تراش امروزه به طور گسترده ای برای سنگهای شفاف یا مات که برای تاثیرگذاری شان، به رنگی اثر سطح متکی هستند، استفاده می شود. فیروزه(Turquoise)، اپال (opal) و سنگ ماه (moonstone) به این روش تراش می خورند. انواع تراشهای قدیمی، تراش تاریخی رز (rose cut) و گسترش آن، بریولت ( briolette)، قطره ای (drop-shaped) و سایر انواع تراش، هر از گاهی بازگشت به مدرا در پی داشته اند.
تراش برلیان گرد جدید، از تراش های برلیان قبلی تکامل یافته و به ویژه برای الماس طراحی شده است که با ۵۷ یا ۵۸ فست، از نظر ریاضی به شکلی زاویه دار شده تا شعله وری و درخشش این سنگ را به بهترین نحو ممکن نشان دهد. این بازده بلور الماس هشت وجهی را نیز به حداکثر می رساند. تغییر و تصرف بسیاری در زمینه تراش برلیان وجود دارند که از جمله آنها می توان به بیضی (oval)، گلابی (marquise)، اشک و شکل قلب اشاره کرد. درضمن تراش های فانتزی جدید همچنان در حال توسعه هستند.
تراش پله ( تراش تله نیز نامیده می شود)و اقتباس های آن برای سنگ های رنگی با پراکندگی کم (fire) مناسب هستند چرا که رنگ بدنه را نمایان تر می کنند. این تراش یک فست تیبل (table facet) بزرگ دارد که با فست های مستطیلی بلند در قسمتهای بالا و پائین لبه (girdle ) سنگ احاطه شده است. طرح اولیه می تواند انواع اشکال هندسی را به خود بگیرد- مستطیل، مربع، مثلث، بادبادک شکل و بیشتر. سنگ های تراش پله ای مستطیل شکل کوچک، با فست های کمتر، تحت عنوان باگت شناخته شده اند و درحلقه ها به عنوان سنگهای شانه برای سنگهای بزرگتراستفاده می شوند.
یک فرم مختصر از تراش پله ای، تراش زمرد (امرالد) است که برای حذف آسیب زدن به گوشه های شکننده سنگ جواهر، طراحی شده است. این تراش بطور گسترده برای زمردها (که به همین دلیل این اسم را دارد) بکار می رود که تمایل به شکنندگی در آنها زیاد است.این تراش گاهی اوقات برای الماس استفاده می شود که یک تراش مفید برای کریستال های مسطح تر الماس و macles (کریستال های جفت) وانواع سنگ های دیگر محسوب می شود. با پیچیده تر شدن فناوری تراش، تراش های جدید نیز همچنان در حال شکل گیری هستند و قدیمی ها هم در حال پیشرفت. مثلا در حال حاضر، لیزرهای کامپیوتری به طور گسترده ای برای تراش الماس استفاده می شود که بسیار دقیق و به طور فزاینده ای مقرون به صرفه هستند.
برش Point Cut
الماس از جایگاه خاصی در میان جواهرات و گوهرهای قیمتی برخوردار است.شاید این سوال برای شما هم مطرح باشد که تاریخ تراشکاری این پدیده چشم نواز به چه دورانی باز می گردد؟
بنا به مستندات تاریخی اولین الماس تراشی های موفق مربوط به قرون وسطی است. در آن دوران اولین پیشرفت های گوهر تراشی نوعی صیقل دادن بود. در این روش که با استفاده از روغن زیتون و پودر الماس انجام میشد گوهر تراشان کریستال خام و برش نخورده (Rough) را صیقل می دادند که نتیجه آن یک الماس ۸ وجهی (octahedral) بود. این روش برش الماس در اصطلاح Point Cutخوانده می شود. این نوع تراش را می توانید در انگشترهای بسیار قدیمی که نگین الماس دارند مشاهده کنید.
تراش برلیان
تراش برلیان یکی از انواع تراشی است که برایالماس و بسیاری از سنگ های قیمتی دیگر استفاده می شود. مهمترین مشخصه این نوع تراش، تعداد بسیار زیاد صفحات و وجه های چندگانه گوهر است.همچنین درخشش بسیار زیاد گوهر هایی با این نوع تراش شکل می گیرند از مزیت های به کار گیری این روش است. دلیل این درخشش نیز حالت مخروطی شکل گوهر تراشیده شده به شیوه برلیان است که باعث چرخش بیشتر نور در گوهر می شود.
تاریخچه تراش برلیان
به گفته محققین،قدمت استفاده از الماس در زیور آلات و جوهرات حداقل به قرن چهاردهم میلادی باز می گردد.در نتیجه پیشرفت تکنولوژی و توسعه ابزارآلات تراش جواهر این نوع تراشکاری گوهر پر ارزش به تدریج به تکامل رسیده است. تراش برلیان (Brilliant) نتیجه سال ها مطالعه علمی و عملی در برش انواع جواهرات است. این تراش به دلیل ایجاد طیف رنگی بسیار گسترده از محبوبیت فراوان برخوردار است و برای تمام سنگ های قیمتی و نیمه قیمتی کاربرد دارد.
تراش Round Brilliant-Cut در سال ۱۹۱۹ توسط Marcel Tolkowsky توسعه یافت و درواقع نوعی راهنمای عمومی بود که شامل جنبه های مختلف برش الماس می شد، اما آنچه که امروزه استفاده می شود مدل ایده آل مارسل است.
GIA در مقاله ای در این باره مینویسد:
هر سطح کوچک در جواهرات و سنگ های قیمتی پتانسیل لازم برای تغییر جهت انعکاس نور را دارد. از این رو باید محاسباتی سه بعدی انجام شود تا مسیر بازتاب نور پیش بینی شود. از آنجایی که الماس ها با تقریب خوبی متقارن هستند ، نور از سمت های مختلف و با زوایای مختلفی وارد آن شده و این عامل نیاز به ارزیابی مجدد نتایج Tolkowsky را موجب می شود تا الماس به بهترین نحو بدرخشد.
جنبه مهم دیگری که Tolkowsky آن را نادیده گرفت میزان بازگشت نور درون الماس بود. وی تنها دو بار بازگشت نور را محاسبه کرده بود. درحالیکه ما می دانیم بخش مهمی از ظاهر الماس بخاطر وجود پرتو هایی نوری است که بیش از دو بار در سنگ چرخیده اند. در واقع بار دیگر میبینیم که توضیح Tolkowskyدرباره عملکرد الماس مفید، ولی با تکنولوژی دستگاه های امروزی ناقص است.
مشخصات تراش Brilliant
در تراش های امروزی برلیان ( Modern Round Brilliant (تصاویر ۱ و ۲)) ۵۸ سطح مختلف ( بدون احتساب Culet 57 سطح) وجود دارد. در این تراش ۳۳عدد تاج (Crown) و ۲۵ عدد Pavilion موجود است(برای بررسی جزییات به تصاویر توجه نمایید)، البته باید گفت در دهه های اخیر جواهرتراشان در قسمت میانی تعداد سطح هایی دیگری می تراشند و در بعضی گوهر ها تعداد تراش بیشتری در بخش تاج و پایه بوجود می آورند. اما بسته به اندازه و محل تراش ممکن است برش، به تقارن سنگ قیمتی صدمه بزند بنابراین همواره باید به زاویه تراش توجه شود.تراش جواهرات به شیوه اصلی نیازمند بهره مندی از دانش ،مهارت و ابزار دقیق است.
تراش Old European Cut
برش موسوم به روش سنتی اروپایی (Old European Cut) که دارای تعداد زیادی سطح کوچک است پایه برش مشهور Round Brilliant محسوب می شود. این نوع تراش در قرن هیجدهم بسیار پرکاربرد بوده است تا جایی که در سال ۱۹۱۹ بهترین برش الماس محسوب می شد و به طور معمول در تمام عتیقه فروشی ها می توان جواهری را یافت که دارای این نوع تراش باشد.
تراش Old European Cut با توجه به ویژگی های الماس و با اندازه گیری های دقیق بوجود آمده است تا حداکثر میزان درخشندگی را برای الماس بوجود بیاورد. این تراش قبل از بوجود آمدن اره الماس مورد استفاده طراحی شده و تماماً با دست تراشیده می شده است. Pavilion این تراش بسیار بلند است و تاج (Crown)بزرگی دارد.
یکی از مهمترین ویژگی های این تراش وجود Culet باز (Open Culet) است که باعث می شود سنگ در زیر نور شمع بسیار زیباتر به نظر آید و نور در آن بچرخد، ولی در زیر نور لامپ open Culet به شکل سوراخی بر روی گوهر به نظر می رسد که چندان دلچسب نیست. این نوع تراش مانند تراش Old Mine Cut رنگ واقعی سنگ را تا حدی پنهان می نماید و به دلیل چرخش نور، سنگ را روشن تر جلوه می دهد.
تراش فیروزه
تراش بر روی فیروزه طی مراحل زیر انجام می شود:
- فیروزه را از سنگ دربرگیرنده (سنگ مادر) بیرون می آورند. البته وقتی فیروزه به صورت ورقی است، آنرا به همراه سنگ مادر می تراشند، یعنی در قسمت زیرین آن سنگ مادر باقی می گذارند.
- سپس فیروزه را اندازه کرده و به شکل دلخواه (اشکی، لوزی، گرد (عدسی) و بیضی) تراش می دهند. از آنجاییکه در مرحله قبل شکل خاصی به خود نگرفته و فقط شکل ابتدایی به آن داده شده و همچنین دادن شکل منظم با دست بر روی چرخ امکان پذیر نبوده و مشکل است، تراشکاران سنگ را بر سر یک قطعه میله فلزی که در سبک قدیمی به جای میله از چوب استفاده می شده، قرار می دهند. بر سر میله چسب مخصوصی قرار دارد که فیروزه را پس از حرارت دادن چسب و به حالت مذاب در آمدن آن بر روی میله سوار می کنند. در این مرحله فیروزه ای که بر سر میله چسبیده است را با استفاده از چرخ تراش صاف می کنند و شکل مورد نظر به صورت منظم، صاف، بدون زواید و زاویه های اضافی در می آید.
- مرحله بعدی جلا دادن فیروزه است که در این حالت سنگ روی چرخ با نمد پوشیده شده و همراه با ماده مخصوص جلا داده می شود.
- پس از این مرحله فیروزه را با سنباده ای نرم می سایند. حرکت سنگ روی سنباده، باید حرکت رفت و برگشتی و هم زمان چرخش به دور محور سنگ صورت گیرد تا ثبات و پایداری رنگ آن بیشتر شود.
- پس از آماده شدن سنگ فیروزه، آن را از میله فلزی جدا کرده و روی یک رکاب برنجی قرار داده و جهت عرضه در داخل ظرف خاک اره قرار می دهند تا رطوبت از آن دور باشد و در نهایت به منظور استفاده در زیور آلات، تزئینات و مصارف دیگر به فروش می رسد.
تراش Old Mine Cut
برش موسوم به Old Mine Cut در اواخر قرن هفدهم میلادی توسط یک معدنچی پیر به وجود آمد.اگر چه این برش با برش round brilliant تفاوت های بسیاری دارد، اما round brilliant در واقع گونه تکامل یافته از برش Old Mine Cutبه حساب می آید. تراش Old Mine Cut برخلاف شیوه round brilliant بیشتر به شمای شکل هندسی مربع نزدیک است تا شکل هندسی دایره که بنیان گونه round brilliant را تشکیل می دهد.
برش Old Mine Cut به وسیله تاج بالای الماس، سطح های کوچک، pavilion بلند و سطح زیرین (Culet) بزرگ شناخته می شود. این نوع برش دارای اسامی دیگری است که از مهمترین آن ها می توان به موارد زیر اشاره کرد:
- old miner
- Peruzzi cut
- triple cut brilliant
به دلیل اینکه این نوع برش به اره الماس (diamond saw) نیاز ندارد، برای مدت زیادی جز استاندارهای برش الماس در اروپا محسوب می شد. اگرچه امروزه از این نوع برش برای تراشیدن گوهرها به ندرت استفاده می شود اما می توان گوهر های قدیمی برش خورده بدین شیوه را در عتیقه فروشی ها و موزه های جواهرات یافت.
در گوهر هایی که با این روش تراش داده می شوند، معمولاً شکل اصلی سنگ ، تا حد زیادی حفظ می شود و در بسیاری موارد ، گوهر از نظر تراش دارای تقارن خوبی نیست اما در عوض وزن بیشتری نسبت به هم ردیفان خود دارد. امروزه دقت دستگاه های تراش جواهرات بسیار بالا رفته است و کمتر کسی است که متوجه تقارن تراش گوهر و… نشود. اما تراش Old Mine Cut دارای اصالت و زیبایی سحرآمیز خود است و همین امر است که افراد را به سمت خود جذب می کند.
تراش کابوشن
نام Cabochon از کلمه فرانسوی Caboche به معنای گنبد کوچک گرفته شده است و به نوعی تراش که به صورت بدون سطح است، اطلاق می شود. در واقع قسمت بالای گوهر به شکل محدب و قسمت زیرین آن مسطح است که حالتی گنبدگونه بوجود می آورند. به این نوع تراش در ایران کابوشنیا دامله می گویند. یکی از بزرگترین مزیت های این روش تراش به صرفه بودن آن است زیرا در مقایسه با تراش های دیگر وزن کمتری از سنگ خام (Rough) برای تراش از بین می رود و در نتیجه سنگ حاصل، وزن بیشتری خواهد داشت.
در اواخر قرن ۱۳ و در اوایل قرن ۱۴ میلادی، علاقه برای ایجاد گوهر هایی با سطح و در نتیجه ایجاد چرخش نور درون سنگ افزایش یافت و در زمان رنسانس این علاقه به گونه ای شدت گرفت که علم و هنر کنترل نور درون سنگ قیمتی به توسعه علم گوهرشناسی و طبیعتاً گوهرتراشی انجامید. علاقه به این نوع گوهرتراشی اندک اندک سراسر اروپا را فرا گرفت و در نهایت باعث شد مدیریت نور به موضوع اصلی در گوهر تراشی مبدل شود.
حال این سوال پیش می آید که چرا بعد از چندین قرن تلاش در این زمینه و بوجود آمدن ابزار دقیق گوهرتراشی، هنوز از تراش کابوشن استفاده می شود؟ این نوع تراش معمولاً برای سنگ های غیر شفاف استفاده می شود. همانطور که می دانید سنگ های که سختی موسآنها کمتر از ۷ است به راحتی خراشیده می شوند و مسلماٌ خراش های زیاد روی گوهر جذابیت آن را کم می کند به همین دلیل گوهر های که سختی کمتر از ۷ دارند و کدر هستند به شکل کابوشن پلیش داده می شوند تا خراش ها کمتر به نظر بیایند. به همین دلیل بسیاری از سنگ ها از جمله اوپال، فیروزه و عقیق به این شکل تراشیده می شوند.
از این تراش برای سنگ های دارای ستاره (مانند Star Sapphire) و سنگ های چشم گربه ای استفاده می شود. به دلیل آنکه چشم حساسیت کمتری نسبت به عدم تقارن در بیضی دارد معمولاً سطح زیرین کابوشن ها بیضی در نظر گرفته می شود. دلیل دیگر این انتخاب ترکیب زیبای گنبد بیضوی است که معمولاً مشتریان بیشتری را به خود جلب می کند.
تامبل کردن
تامبل کردن فرآیندی ساده است که طی آن، سنگ های تراش نخورده در استوانه ای گردان که حاوی ساینده هاست، قرار می گیرند. در این روش به تدریج هر چه کار پیش می رود به منظور دستیابی به پولیش مناسب و مورد نظر، از ساینده های ظریف تری استفاده می کنیم. این فرآیند پولیش بسیار شبیه به چیزی است که در نهر یا ساحل برای سنگ ها اتفاق می افتد ، با این تفاوت که سطح پولیش بسیار بالاتر است. این ساده ترین و کم هزینه ترین مرحله گوهرتراشی است.
قبل از اقدام به تامبل کردن، به نکاتی باید توجه کنید. اولین مورد این است که برای اینکه عمل تامبل کردن اتفاق بیافتد، سنگ ها باید در اندازه های مختلف باشند. البته باید توجه داشت که اندازه آنها نباید از نصف قطر استوانه دستگاه تامبلر بزرگتر و همچنین کوچکترین اندازه سنگ نیز نباید کمتر از یک دهم اندازه بزرگترین سنگ داخل استوانه باشد. شما نمی توانید به سادگی چند قطعه بزرگ سنگ در استوانه تامبلر قرار دهید و انتظار داشته باشید که آنها به شکلی مطلوب بیرون بیایند.
نکته دوم که باید در نظر داشت این است که نباید تمامی سنگ هایی را که در اختیار دارید درون دستگاه تامبلر خود بریزید. خیلی بهتر است که سنگ ها در دو یا سه نوبت داخل دستگاه شوند.
نکته دیگر این است که به منظور جلوگیری از خراش سنگ های نرم تر توسط سنگ های راف سخت تر، تمام سنگ های داخل استوانه باید سختی یکسانی داشته باشند. اگر حتی یک سنگ داشته باشید که سخت تر از بقیه باشد، همان یک سنگ، سایر سنگ های داخل استوانه را خراش می دهد. البته، سنگ هایی که فقط برای پر کردن فضا استفاده می شوند، می توانند نرم تر از گوهرهایی باشند که شما می خواهید پولیش دهید. اندازه گیری سختی سنگ شاید دلهره آور به نظر برسد اما با ابزار ساده قابل انجام است. یک چاقوی جیبی، سختی معادل ۶ تا ۶٫۵ دارد؛ سختی سوهان به ۷ نزدیکتر است. سختی سنگ های خود را توسط چاقو یا سوهان می توانید مورد آزمایش قرار داده و سختی آنها را با سختی شناخته شده گوهرهای معروف بسنجید.
آخرین نکته، توجه به مکان قرار دادن دستگاه تامبلر می باشد. این دستگاه ها پر سروصدا بوده و ممکن است روزها ۲۴ ساعته کار بر روی گوهرها صورت گیرد تا فرآیند پولیش به کیفیت مطلوب برسد. شرکت های مختلف، دستگاه هایی با مشخصات ویژه تولید کرده اند اما همچنان این دستگاه ها پر سروصدا محسوب می شوند.
تراش Rose Cut
در مقالات قبل به تراش های ابتدایی جواهرات، Point Cut وTable Cut پرداخته بودیم، سپس تراش جواهر Old Single Cut رامعرفی کردیم که نوع کامل تری از گوهرتراشی محسوب می شود. در این مطلب قصد داریم تراش Rose Cut را معرفی کنیم که نوع پیشرفته تری از تراش جواهرات است.تراش rose cut یکی از اشکال کلاسیک تراش الماس است و به دلیل اینکه شباهت زیادی به غنچه گل رز دارد با این نام شناخته می شود.
این نوع تراش جواهر فاقد هرگونه سطح تخت (Table) به عنوان پایه بوده ولی دارای تعداد زیادی سطح در نیمکره بالایی جواهر است. این سطوح معمولاً به شکل مثلث هستند و به سمت بالای سنگ متمرکز شده اند. چنین ساختاری معمولا در دو ردیف در Rose Cut وجود دارد که شامل شش مثلت می شوند ولی در برخی سنگ های قیمتی بزرگتر تعداد ردیف ها، بیشتر خواهد بود.
تاریخچه برش Rose Cut
اکثر افراد بر این باورند که این نوع برش الماس در شهرهای اروپا در ۱۵۲۰ معرفی شده ولی برخی می گویند که این نوع تراش حدود سال ۱۴۰۰ در هند شکل گرفته است. با این وجود این نوع گوهر تراشی در بین قرن های ۱۶ تا ۱۸ میلادی استفاده می شده است. جواهرتراشان باستانی دلایل زیادی برای استفاده ازcut Rose داشتند. مهمترین دلیل، به حداکثر رساندن وزن گوهر تراش خورده بود؛ زیرا با این شیوه برش می توان تا حد زیادی از سنگ خام را مورد استفاده قرار داد. از سوی دیگر، تراش به شیوه cut Rose با ابزارآلات جواهر تراشی ساده و ابتدایی نیز ممکن است. البته با توجه به پیشرفت تکنولوژی و بهبود شگرف تجهیزات جواهر تراشی، روش های بهتری برای تراش جواهرات به وجود آمده است.
جواهرسازان باستانی گاهی اوقات در زیر سنگی که به شکل Rose Cut تراشیده شده بود یک لایه فویل فلزی براق قرار می دادند تا نوری که به آن می رسید را در سنگ بازتاب کند.بدین گونه گوهر درخشان تر به نظر می آمد. امروزه بسیاری از سنگ های قیمتی که به این شکل تراش خورده با استفاده از دستگاه های جدید به شکل برلیان تراش داده شده اند به همین دلیل یافتن گوهری که هنوز این نوع تراش را داشته باشد، بسیار دشوار است.
اسامی دیگر این نوع تراش:
- Rosette
- Antwerp Rose
- Dutch Cut
- Crowned Rose Cut
- Full Holland Cut
دیدگاه ها بسته شده است.